Van de week zat ik weer eens het journaal te kijken, nadat ik dit eigenlijk al langere tijd niet had gedaan. Ik zal vertellen waarom. Het is voor de mensen die me kennen waarschijnlijk geen nieuwtje dat ik een gevoelige jongen ben... je weet wel, zo een eentje waarvan mensen met een mindere gay-dar zich afvragen of ik homo ben of niet. Hoewel ik het nu al jaren niet meer gehoord heb... word ik dan toch een man? Waarschijnlijk omdat het woord metroman (zonder de materiële kant) eens geïntroduceerd werd. Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen, want om eerlijk te zijn heb ik best eens aan mezelf getwijfeld en kan ik er nog steeds knap van staan kijken dat ik een traantje laat omdat in een overdreven romantische komediefilm, waarin de spanning overigens enorm goed is opgebouwd ;) , de onmogelijke liefde toch niet zo onmogelijk blijkt te zijn.
Zo ben ik ook gevoelig op het vlak dat het nieuws bijna alleen maar kutnieuws is. Of 't boeit me niet of juist teveel. Alleen maar gemoord, geld, olie, olielek, oorlog, wereld kapot, psychopaten, geld, en uhhh en geld. Ik wil er in een keer verandering in brengen en wel nu. Maar nu lukt dat niet en laat staan in een keer. Ik krijg er een ongelofelijk machteloos gevoel van. Na machteloosheid volgt frustratie en kan ik dat als ik geluk heb nog wel eens botvieren op een instantie die zijn werk niet goed doet of een telefonist(e) die weer de ballen verstand heeft van het bedrijf waarin hij/zij werkt. In een column voor school vroeg ik me ooit af waarom ik doorzap bij het nieuws omdat ik mezelf het leed wil besparen gepaard met de frustratie die daaruit volgt. Daarentegen walg ik ook van vrolijke programma's als RTL Boulevard en is tijdens mijn afstuderen een groeiende aversie tegen het commerciële ontstaan, waarin het bijvoorbeeld niet meer om de muziek gaat bij een programma als The Voice Of Holland.
Toen had ik de verklaring dat ik zelfontplooiing mij genoeg frustratie kan opleveren en dat ik andermans problemen er helemaal niet bij kan hebben. Ik ben daarin nog weinig veranderd, maar merk dat ik er niet voor kan weglopen... het achtervolgt me zelfs. In kleine dingen als; moet ik biologisch vlees eten om de natuur te helpen? Want die kippen hebben een beter leven zonder vetmesting en een leven op 1 vierkante decimeter en het vlees word niet vol wordt gespoten. Of moet ik juist gewoon vlees eten en de "Quest" geloven, omdat de hoeveelheid voedsel die geproduceerd word voor scharrelkippen misschien nog wel meer schade aan de natuur brengt. Of geen vlees..
Zoveel vragen die de wereld uitlokt en ik op mezelf laat afvuren en onmogelijk om ze allemaal te beantwoorden, laat staan na te leven. En wat ik met deze post wil zeggen weet ik ook nog niet, maar zoals
Florian Wolff in het interview hieronder zegt "dat gaat in ieder geval allemaal door mijn hoofd". Mooi. Mijn reis door de wereld is nog niet klaar en zal dat misschien ook nooit zijn. Ik kan alleen maar hier en daar meepikken wat me belangrijk lijkt en goed. Stapje voor stapje, beginnend bij mezelf.
