Interview met Dina Popma

We hebben elkaar vaak genoeg in de wandelgangen van de academie zien lopen, maar nog nooit met elkaar gesproken. Dinsdag heb ik kennis gemaakt met Dina Popma, die samen met Henk-Jan ten Klooster een van de initiatiefnemers is van Dina Drinks Tea. Een gesprek/interview met als doel het concept van Dina Drinks Tea te vatten en op welke wijze de website, foto's, podiumpresentatie en de art-work tot stand is gekomen, maar waar ook een mooi verrassend gesprek uitkwam over hoe de mens in het leven staat.

In het interview vertelde Dina dat het concept van Dina Drinks Tea "verbinding" is. Wat hun en Dina's ideeën daarover zijn kun je in het volgende interview horen. Helaas was het hele interview iets te lang (een gesprek van anderhalf uur), dus hier een fragment uit het verhaal van Dina.

Ik merk dat ik meer grip heb gekregen op hoe je concept kan vatten in 1 woord en hoe dat zich vertaald naar de praktijk. Er mag best een grijs gebied tussen zitten, waar je je gevoel gewoon kan laten. Het idee van dat een visie of een persoon als geheel opgenomen kan worden in een concept is dus ook niet noodzakelijk of mogelijk, wat ik nog wel eens kon denken. Integendeel, Dina vind zich helemaal in dit concept, maar het concept is niet helemaal Dina (want Dina Drinks Tea omvat natuurlijk een kunstenaarscollectief). Op naar de volgende en nieuwe inzichten en die volgende word niemand minder dan Florian Wolff!

Op de thee bij Ben Howard en de korte kunst van het plannen

Met enkel een paar youtube-filmpjes als voorkennis liep ik de Oosterpoort te Groningen binnen. Ik werd blij verrast, ik werd zeker niet teleurgesteld, ik heb genoten, ik heb gelachen, ik zat op de trap omdat het al snel vol was en ik was "alleen". Ik heb iemand gezien die eerlijk was in zijn muziek en in hoe hij op het podium was en het publiek toesprak. En dat alles onder het genot van een kopje Chinese Blossom thee. Gisteravond ben ik naar de Engelse singer-songwriter Ben Howard geweest met India Bourne op cello, bass en percussie en Chris Bond op drums, bas en gitaar. Onwijs inspiratievol hoe ze met z'n drieën zo een gevarieerde show neer hebben gezet. Spraakzaam was Ben niet perse, maar dat gaf eigenlijk helemaal niks omdat hij ook vertelde het te gek te vinden dat wij als publiek tot het eind zijn gebleven. Terwijl hij genoeg vertelde door al zijn ziel en zaligheid in de nummers te leggen.

Dat een man uit het publiek schreeuwde "Ben, I want your baby" gaf Ben de mogelijkheid een leuk verhaaltje te vertellen en zijn excuses aan te bieden voor het feit dat hij geen homo is. Hij vertelde dat op youtube een filmpje staat waarvan iedereen denkt dat hij homo is en dat zijn moeder hem daar op attendeerde, maar dat Ben ook daar zijn moeder kon vertellen dat hij hetero is. De geluidsman werd op een gegeven moment wat enthousiast met de bas vond ik... en ik was blijkbaar niet de enige, want een meer uitgesproken man gebood de geluidsman de bas wat te reduceren in de zaal... waar de geluidsman uiteraard geen aandacht aan schonk. Dit deed hij wel op het moment dat Ben zelf vroeg of hij wat minder bas kon krijgen. Met nog een bedankje over ons als publiek deden de liedjes eigenlijk de rest. Geen uitleg voor de liedjes, niks geks en precies genoeg.

Maar goed... "wat hebben we hiervan geleerd?" vroeg Tim zich af in deze zelf creërende leeromgeving. Dat ik het heerlijk vond om alleen een concert te bezoeken, wat ik nog nooit had gedaan trouwens en zeker kan aanraden. Dat ik het vermoeden heb dat Ben totaal is wie hij is, geen sprekend doordacht concept, duur decor, geen onnodige rekwisieten, maar puur een zwart podium met de nodige belichting. Vaak blauw en paars. Een "simpele" troubadour die mooie verhalen vertelt en daar mag je mee doen wat je wilt. Enkel een simpel krukje die makkelijk mee te nemen is, waarop de man nog verrassend uit de hoek kan komen met ook zijn electrische gitaarspel.

Voorbeeld planning

Verder hoop ik mensen toch nog even kort praktisch te inspireren, zoals ik geïnspireerd ben, door het aanscherpen van mijn planning voor het afstuderen van de week. Maak een lijst met alle dingen die je moet doen. Zet alle belangrijke punten op kladpapier. Op de andere kant van het a4-tje schrijf je de maanden op die jou project bestrijkt, waarbij je je doel en de einddatum opschrijft. Reken dan terug, mocht je voor een bepaalde datum klaar willen zijn. Bedenk wat prioriteit heeft en wat zonder het een of het ander niet gedaan kan worden. Zo zie je vanzelf of je nog genoeg tijd hebt om die datum te halen. Die hele to do lijst kun je zo onder alle maanden op het a4-tje schrijven. Pak dan een groot vel en schrijf je planning zonder krassen en dingen (als je dat fijn vind) over om aan de muur bij je werkplek ophangen. Het geeft houvast, bied overzicht en zoals Marije zegt "die planning is je baas". Hij zorgt ervoor dat je een stok achter de deur hebt.

Ben je nog niet begonnen omdat je het nut niet ziet? Doe het dan toch alsof je dagen niet gedoucht heb, omdat je in een flow van liedschrijven (of wat je dan ook het liefst doet) bent geweest en je uiteindelijk de douche in stapt, omdat het toch maar weer eens tijd word en je zult zien dat je toch blij ben dat je weer fris en fruitig verder kan waar je anders was vastgelopen. Mocht deze poging tot geen paradigma-verandering hebben geleid bij jou persoontje, dan verwijs ik je door naar Roos Geerinck in de hoop dat zij een inspiratievoller verhaal kan vertellen.

The Enlightment Teachings of Leonard Jacobson en jawel, Tim en "metal"

Nadat ik na lange tijd weer eens met Rients Draaisma (collega uit de musical Dromen zijn... Bedrog) had gesproken, kwam Marc Allen ter sprake en adviseerde Rients eens een youtube-filmpje van Leonard Jacobson te kijken. Ik vond hier een soort overeenkomst in met dat ik zoek naar rust in reizen of in mezelf. Rust in het reizen omdat ik nooit gelukkig lijk te zijn of ik nu thuis in mijn studio zit of on the road ben.. ben ik in de ene situatie, verlang ik naar de andere. Soortgelijk aan J. Slauerhoff die een nog grotere ontevredenheid leek te hebben. Toen ik dit aankaartte in de training van Arnold en Maria, vroeg een medestudent aan mij of ik niet de rust in mezelf zocht. Dat zette me aan het denken over of ik wel in de juiste richting zat met het onderzoeken van een concept. Ik had wel enigszins het gevoel dat dit op zijn plek viel bij het kijken van dit filmpje. Dat ik zoek naar een bepaalde rust. De rust die de natuur, de lucht, de zon of het water uitstralen. Ze zijn puur, die zijn zoals ze zijn en zullen niet veranderen. Ze hebben daarentegen geen gedachten, maar stralen wel uit wat wij als mens willen voelen. Hoe kan ik dit vormgeven zonder in clichématige beelden te vervallen?

"Finding balance in duality" heb ik het dan eigenlijk over. In plaats van het balans vinden in het reizen had zoveel overeenkomsten met het balans zoeken tussen joy and pain. Ik vraag me dan af wat ik met mijn muziek doe. Ik schrijf in principe over de situatie die vooraf gaat aan de strijd, de strijd zelf of de gevolgen van de strijd die deze twee emoties in allerlei situaties teweegbrengen. Misschien hoop ik mensen te inspireren op eenzelfde manier als Jacobson.. ik vertel verhalen over de strijd, de onwetendheid, het geen grip hebben of juist wel, wat mijn kijk hierop is en wat ik mijn publiek zou willen laten geloven. Al is het maar voor even.

Alter-ego Timmetal

Een klein voorbeeld van waar zo een strijd kan plaatsvinden. Met Marc Hoenderboom (collega en initiatiefnemer de Poppies) sprak ik tijdens een lunch over het gevolg van het advies uit het productiehuis om in een rol te kruipen die ik nooit zou willen hebben. Het schrijven/zingen van een metal nummer. Noem het maar tim-metal in plaats van metal want ik wil mij beperken tot de sound die ik al had gevonden en waar ik me prettig bij voelde. De akoestische sound. Tijdens deze lunch besefte ik waar mijn tekst over ging die ik voor dit metal-nummer schreef en welke ik voor deze lunch zelf niet kon plaatsen. Tijdens het schrijven van dit nummer merkte ik dat ik zeg maar non-conformistischer werd. Ik schreef namelijk over iets waar ik minder trots op ben en wat ik voor heen onderdrukt heb, namelijk; Het hebben van fantasieën over een andere vrouw dan de mijne. Iets wat ik alleen mijn beste vrienden openhartig zou vertellen.. ik wilde niet het clichématige beeld van dat de man een jager is ondersteunen.. no way dat ik die stempel wilde hebben. Tevens wilde ik aan de verwachting die ik daardoor schiep bij mijn medemens, "Tim is niet zo", voldoen. Ik wilde eerlijk zijn op een soort manier die vrij monogaam is. Waarom? Om gekwetst te worden, om niet in discussie te hoeven gaan en om bang te zijn voor de gevolgen. Ik dacht daarmee het goede te pretenderen, terwijl ik mijn gevoelens onderdrukte. Nu, dankzij een opeenvolging van gesprekken, inzichten en de term non-conformistisch op meerdere vlakken, kan ik vertellen dat ik geloof dat ik geen uitzondering ben ik het rijtje van mannen (of mag ik zeggen, alle mannen? Mannen?) die zo nu en dan eens een heerlijk mooie vrouw over straat zien gaan en niet nog even kijken van "heb ik dat goed gezien?", "ja, dat heb ik goed gezien". Tim is wel zo. In dat "metalnummer" geef ik dit gevoel een plaatsje en bedank daarmee Merlijn en Douwe. Want het is een om iets te doen wat niet in je straatje lijkt te liggen en iets anders om metal te spelen ;) ook al is het vast niet de metal die je bedoelde. Het schrijven van dit nummer zorgde ervoor dat ik, zonder er doekjes om te winden, een andere kant van mij als persoon ging belichten. Waar ik normaal met een poppy inslag de boel wel wat genuanceerder neerzet, voel ik me toch een beetje metal. Ik hoop het in mijn volgende presentatie in het productiehuis te kunnen laten horen en online.

Wees niet bang, er mag gereageerd worden op dit stukje ;)

Een gave start na mijn reis door Indonesië

Training Artistieke Identiteit - Arnold Veeman en Maria Madelon

Terug uit Indonesië stond de "heerlijke" papierwinkel klaar om met mijn afstuderen verder te gaan. Gelukkig stond al snel het college van Arnold Veeman en Maria Madelon voor de deur. Ze gaven onlangs het gastcollege "Artistieke Identiteit" op de academie, wat mijn leven zeker zou veranderen op wat voor manier dan ook. Enorm inspirerend hoe ze samen, toch zo verschillend met toch zoveel raakvlakken,  een leven van kunst leven. In het college kwamen onderwerpen aan bod als hoe kun je van je muziek leven, visie, het systeem van ritmonumerisatie (ook wel creatieve psycho-analyse) waar je vrijheid kan ervaren in een beperking, Ken Robinson met zijn RSAnimate en last but certainly not least, het te gekke inspirerende verhaal van Marc Allen.

Maar wat vooral in mijn hoofd is rond blijven spoken is het woord "non-conformisme" waar Arnold en Maria veel waarde aan hechten. Dit sprak me zo erg aan en ik zag de voordelen veel meer dan de nadelen, waar ik soms best een doemdenker kan zijn. Waarschijnlijk raakte dit me, omdat Maria en Arnold er zo erg achter staan. Zeggen wat je voelt, hoewel je daar wel een verschil van professioneel en reëel in "moet" herkennen. Op mijn nieuwe whiteboard (aan te raden) heb ik dit woord opgeschreven, samen met een aantal andere aantekeningen uit het verhaal van Marc Allen. Ik merk duidelijk verschil tussen voor en na het college in mijn dagelijks leven. Minder onduidelijkheden, minder onnodige discussie, minder schuldgevoel over of je wel goed hebt gereageerd op dingen, minder mindfulness, meer motivatie om gevoelens niet op te kroppen.

Waarschijnlijk kan ik over een tijdje meer dingen noemen en zal dit woord woord zeker een plaats krijgen in mijn onderzoek, waar ik eerlijkheid een belangrijk ding vind. Waarom belangrijk? Omdat ik moeite heb om eerlijk te zijn. Niet dat ik niet te vertrouwen ben, maar meer in de zin van dat ik mezelf niet wegcijfer. Toegelaten als gitarist werd een bepaalde dienstbaarheid verwacht en lokte ik daardoor mezelf ook niet echt uit om voor mezelf te kiezen. Nu ik eigen muziek schrijf is dat des te belangrijker. Dat lijkt altijd verweven te zijn met elkaar tot nog toe, waardoor dit een nauw verband met mijn afstuderen heeft.

Enfin, verder heb ik van Judith Webber haar boek "Laat jezelf zien" over puur ondernemerschap aangeschaft op aanraden van Maria. Ik ben een slechte lezer, maar dit is een van de weinige boeken die ik regelmatig pak om weer wat te leren. Ik raad dit ook zeker aan voor iedereen die meer puur zijn zaken met hart wil doen.

Zo, daar issie dan! De eerste post op mijn eerste afstudeerblog!

Thuisstudio

De blog waar ik iedereen mijn afstudeerpraktijken kan volgen en erop kan reageren. Spannend! Ik zocht al even naar een punt waar jullie mij en mijn project wat kunnen volgen, maar hier istie dan!

Even mijn afstudeerproject/onderzoek in het kort. Zoals veel anderen (op de Academie voor Popcultuur) ben ik op zoek naar mijn identiteit. Ik ben een singer-songwriter, gitarist, racefietser, surfer, hobbyklussert.. dat weet ik, maar waarom precies die benamingen en wat is mijn werkwijze als het gaat om artistieke identiteit. Hoe kan ik een concept verzinnen voor mezelf als artiest en dit vertalen naar de vormgeving van een website, de podiumpresentatie of iets kleins als een visitekaartje? Het gaat hierbij om de conceptuele kant van mijn muziek en mij als artiest. Ben ik een Lady Gaga, ben ik een Jason Mraz.. nee, maar dit zal ik wel gebruiken om een unieke persoonlijkheid neer te zetten in mijn artiest zijn. Wat vind ik gaaf in andere artiesten en hoe kan ik mezelf daar in vinden? Wat voor boeken zijn er te vinden die gerelateerd zijn aan dit onderwerp? Hoe hebben collega's dit aangepakt en wie houden zich hier allemaal mee bezig?

Dit is allemaal deel van mijn onderzoek als singer-songwriter en ik zou jullie hier graag in meetrekken en je je feedback neer te laten kalken!